Dit wordt de laatste blog over Syrië. Er zijn nog veel meer verhalen en veel meer foto's, maar er moet dan voorlopig maar een einde aan komen. Paule wil nog graag een boekje met teksten en foto's. We zetten er ook nog wel op de screensaver. Verder? Bij de HOVO-cursussen zal een en ander zeker nog veel gebruikt gaan worden.
Om te beginnen hier nog eens Paule in die lange zwarte mantel bij het graf van Ibn Arabi, de grote mysticus, bedenker en beschrijver van een onkenbare godheid, die wel alle zijn doortrekt, dus onrechtstreeks kenbaar is. Ibn Arabi was een man die niet op kon houden te spreken over dit achtergrondige Iets en het Ietsisme. Die foto van Paule dus bovenaan, want Ibn Arabi ligt in het graf (wel met een groot LCD scherm naast de mimbar: als je die wil zien moet je maar even mailen!)
Dan hieronder een impressie van het bezoek aan het medisch centrum de Bimaristan Arghun, in 1354 in gebruik genomen als psychiatrisch centrum. Onze gids (heeft een Ph.D. in de archeologie, maar verdient graag wat bij als gids en chauffeur; zijn naam en telefoonnummer is nu helaas even kwijt. Hij studeerde drie maanden in Leiden en kende ook wat Nederlandse zinnetjes) staat hier in de gesloten afdeling, waar de gevaarlijke patiënten werden opgesloten. De open afdelingen waren veel vriendelijker. Overal fonteintjes en mooi licht en de hele instelling is nog perfect intact. De andere foto van onze gids toont hem met de afbeelding van Ibn Rushd (er waren zo'n tien oude privé kamers gevuld met poppen van grote moslims uit de geschiedenis van de geneeskunde in de Middeleeuwen.
Dan nog een foto uit een langere serie bij het bezoek aan het paleis van de gouverneur van Damascus en dus van heel Syrië in de Ottomaanse tijd. Het was op een vrijdagmiddag dus de vrije 'zondag' voor de Syriërs. Terwijl je bij de officiële musea verder weinig Syriërs zag, was het hier een familieuitje van jewelste. Veel kinderen en moeders dus.
Dan twee foto's genomen vanaf een mooi terras bij de Bab Touma. Met je telelens kun je dan gewoon mensen wat ongedwongen fotograferen. Dit zijn duidelijker types van een wereldstad en dan nog vanuit een overwegend christelijke deel van de miljoenenstad Damascus.
Tot slot iets van onze laatste middag: gezeten bij het koffiehuis bij de zuidoost poort van de Omajjadenmoskee, dat Maurits Berger ook liefdevol beschrijft. Mengeling van toerisme, grootstedelijkheid en gewoon Syrisch leven. Tot zopver dus nu!
