14 September 2017 vierde de IUR, nu genoemd als Islamic University of Applied Sciences zijn 20e verjaardag. Het was ook de opening van het nieuwe collegejaar. Het was een rustige viering, waarin vooral de nadruk werd gelegd op wat er bereikt is: een door de staat erkende bachelor-opleiding islamitische theologie op HBO niveau (daarom die 'University of Applied Sciences') en een Master Opleiding geestelijke verzorging.
Prof. Ahmed Akgündüz staat hier wat wazig op de foto, maar dat is geen symboliek. Hij zag er uit als een
proud rector. Hij sprak aanzienlijk zachter dan anders, benadrukte dat hij geen boze kritiek wil uiten, maar vooral het goede wilde vieren. Hij wil vooral constructief zijn. Het Nederlands lukt nog niet echt goed, dus sprak hij Engels. Er werd vermeld dat een vijftal oud-studenten in Nederland een baan als imam hebben gevonden en nu plaatselijke gemeenten leiden. Er zijn contracten gesloten met Hartford Seminary Foundation, er is goed contact met Surinaamse instellingen, zodat men hoopt op studenten uit die richting. Akgündüz wees de term
dar al harb af en wil spreken over
dar al ahd: geen oorlog, maar een goed contact zelfs een contract met het westen.
Maar: integration is geen assimilation. Er blijven grenzen. Een ervan werd met name genoemd: wel respect voor homosexuele mensen, maar geen goedkeuring van homosexualiteit als levenswijze.
Na de studie over Islamic Public law, is hij nu ook gereed met een handboek over Muslim Private law en gaat nu een werk schrijven over
usul fiqh, de grondbeginselen van de islamitische plichtenleeer.
Er waren prominente gasten. Van Nederlandse niet-moslimzijde waren er Anton Wessels en Jan Peters: ietwat magertjes. Uit de United Arab Emirates was Shaykh Al Sayed Ali al Hashemi, counselor of religious affairs gekomen, die een korte toespraak in het Engels hield (alles was kort vandaag: na goed drie kwartier was de zitting al afgelopen).
Andere spreker was Abdulkadir Elbalci, voorzitter van het stichtingsbestuur, dus de man die voor het geld moet zorgen. Hij hield een toespraak in het Turks met wat optimistische poëtische trekjes: een zon is opgegaan in Rotterdam, 20 jaar geleden. Die zal Europa gaan verlichten.
Dat is andere koek dan de ongeduldige Sybrand Buma, die geen goed oog heeft voor de islamitische verlichting! Gezien de drie talen van deze morgen: Engels, Arabisch en Turks is de integratie in Nederland nog niet helemaal af. Enkele maanden geleden gaf ik een gastcollege en had voor het eerst van mijn leven twee totaal gesluierde brouwen onder mijn gehoor. Alleen een dun spleetje tussen de zwarte stof lieten iets van ogen zien. Ze zaten op de eerste rij stoelen, stelden ook nog enkele vragen. Dat was toch even schrikken als je tegen zo'n barrière aan moet praten. Maar de jonge staf die er rond loopt in keurig pak en met een perfecte beheersing van Nederlands en van de conventies hier, geven een heel andere en veel positiever indruk.
