New Dutch Connections in de Janskerk

Deze zondag waren we bij twee ongewone theatrale gebeurtenissen. In de mjiddag in haarlem bij een combinatie van de muziek van Holland Baroque en de toneelgroep Orkater. Om 11.00 uur eerst in de Utrechtse Janskerk
Bright O. Richards is uit Nigeria gevlucht, zo'n tien jaar geleden en heeft een redelijk succesvol vormingstheater opgericht: New Dutch Connections. Enkele jaren geleden werd een toneelstuk van hem in de Janskerk in Utrecht uitgevoerd: When I left my father's house. Ik heb het toen niet gezien. De liederen die voor die uitvoering werden gemaakt door Hans Leeuwenhage stonden afgelopen zondag, 7 febr. op het programma voor de Zondagmorgendienst. Over heimwee, twijfel en hoop. Tevens was er een presentatie van de Toekomst Academie, een ander project van Bright Richards waarin asielzoekers/migranten worden begeleid door bunnies om sneller in de Nederlandse maatschappij binnen te komen. Zij wilden graag ook de zegen over hun werk in deze kerk ontvangen. Migranten zijn vaak veel religieuzer dan de maatschappij waarin zij binnenkomen.

Er was een Turkse en een Marokkaanse imam bij de groep betrokken die in deftig Arabisch verzen uit de Koran zongen, maar de Marokkaanse imam kon ook prachtig in het Nederlands bidden, in een witte djellaba, naast de toga van Marieke Milder als pastor en voorganger. De Janskerk helemaal vol vandaag, half eigen publiek en half met gasten. Vanwege de aanwezigheid van jongeren beneden 18 jaar mocht ik geen foto's maken. Hier dus alleen een enkele impressie van ruim een uur voor aanvang. Ik dacht "hoe vinden die oude kanunniken dat, Koran in hún kerk, een vrouw met sluier?"
Het begin van de gevarieerde en zelfs rumoerige 'viering' was al erg ongewoon. Brian Richard heeft een kolossaal harde stem, beweegt zijn stevige lijf in groot tempo en wilde eerst een soort los-zwaaien en huggen van de kerkgangers onderling. Ik zag wat oudere Nederlanders, maar ook de Turkse imam en zijn vrouw en zoon wat ongemakkelijk zitten. In de islamitische wereld kan het hartelijk gaan tussen mannen onder elkaar en zoo ook tussen vrouwen, maar man-vrouw dat blijft toch even op afstand. Pastor Marieke omhelsde dus de vrouw van de imam maar. In Japan zijn fysieke aanrakingen, ook van goede vrienden erg ongewoon. In Nederland bescheiden. In Afrika, ook in Amerika gaat dat allemaal wat dichter bij elkaar.
Enkele jonge Eritrese migranten, al twee jaar in het land konden mooi rappen.

Hierboven: Bij de laatste voorbereiding in de kapittelzaal/consistoriekamer van de Janskerk, links staande Brian Richards. De accordeonist speelde prachtig, maar viel in de grote rumoerige kerk wel weg.
Daar stonden wij als Janskoor met wat tamme liederen, die hier wel erg netjes overkwamen.
En dan zongen wij ook nog die wereldvreemde tekst
wij gaan op naar Sion waar de wijsheid woont
daar weten ze de route van de vrede
daar is een nieuwe aarde neergedaald.
Niet dus want in Israël zijn de conflicten net zo groot als in de andere conflictgebieden daar. Maar er was ook en Joodse vrouw die prachtig in het Turks een gedicht van Yunus Enre zong, samen met een Turkse imam. En ook in het Hebreeuws een tekst.
Er kwam wel een mooie Migrantenzegen:
Moge wat op je weg komt jullie tot zegen zijn:
de vreugde van de ontmoeting
de pijn van de ontbering,
de tijd van de verwachting,
het genot van de volheid
de kaalte van het gemis. 

Moge jullie leven anderen tot zegen zijn:dat je ogen met mildheid kijken,
dat je handen open zijn en opbouwen,
dat je luistert tot in het zwijgen, dat je woorden oprecht zijn,
en dat je in hart en nieren bewogen bent
om de mens op je weg.

God zegene jullie weg,
moge jullie tocht tot Gods eer zijn.