Nieuwe Utrechtse fietsbruggen: 1. De RABO-brug en 'De Nieuwe Utrechtse Dom'

Wij wonen aan de natte kant van Utrecht, in het oostelijk gebied dat door militaire dromers en ingenieurs zou dienen als de Waterlinie. Verdedigingswerken dus tegen een vijand uit het oosten, alias de Duitsers. Maar de nieuwe bruggen liggen in het centrum en het westen. De eerste die onlangs klaar kwam is de RABO-brug, naast het centraal station. Waarom zo vlak bij de immense lange en brede stationshal nog zo'n brug moest komen is me niet helemaal helder, maar hij ligt er. Ik ging kijken en maakte enkele foto's.

Aan deze kant dus het nieuwe Utrecht waar al zo lang over gesproken werd. Boven de twee torens van het stadhuis, maar daarvoor de bouw voor een nieuw World Trade Centre. Onder de glitter van de RABO-bank. De opgang naar de nieuwe brug is hier nog maar moeilijk te zien.

Op de brug zelf kun je in de verte de Domtoren zien. Hier lijkt hij klein, maar hij blijft wel de hoogste en grootste kerktoren van Nederland, naast een gemutileerde en gehalveerde Domkerk.
Als je zo van deze brug naar de grote stationshal kijkt met de grote stadhuistoren er naast lijkt het wel alsof ze hier een nieuwe Dom voor Utrecht hebben gebouwd met een dito toren. Hieronder dus nog maar eens.

De VOC in het Rijksarchief

Musea komen er steeds meer bij. Bij de Koninklijke Bibliotheek is een letterkundig en een kinderbvoekenmuseum. Nu heeft ook het Nationaal Archief bij het centraal station van Den Haag ook een eigen museale ruimte. Er is een zeer boeiende verzameling neergezet van verhalen over de Verenigde Oostindische Compagnie. Allemaal nogal van de zonnige kant bekeken.

Ik zag bij het kindervoekenmuseum de ene na de andere schoolklas naar binnen gaan. Het leger staat hier natuurlijk ook wel, maar dan toch netjes opgepoetst.
Eerste opmerkelijk document was de brief die Prins Maurits schreef aan de Sultan van Atjeh met het verzoek om Frederick de Houtman vrij te laten. Een lange brief op mooi papier geschreven. In de internationale taal van die tijd, het Portugees. Het heeft geholpen, want na twee jaar gevangenschap kwam hij vrij en daarop stuurde de sultan zelfs een gezant naar Nederland. Die man, een Abdussamad, dus Dienaar van de Eeewige, werd in de abdijkerk van Middelburg begraven, plechtig en eervol.

Om het allemaal wat levendiger te maken waren er gesproken verhalen bij beelden die voor de gelegenheid gemaakt waren. Ik luisterde naar twee: die van de speculant Iasaac Le Maire, die al snel na de oprichting speculeerde met aandelen VOC en stevig verloor. Een heel mooi verhaal werd als een soort horospel gespeeld over Rijklof van Goens die de centrale positie van Batavia wilde opheffen, midden 17e eeuw en in plaats daarvan geheel Ceylon veroveren en Colombo tot de centrale bestuurs- en handelspost maken.

Was dit nou Le Maire of Rijklof van Goens? Ach, doet er eigenlijk toch niet meer toe: in kleding lijken ze toch wel erg op elkaar!

Djengis Khan als een veroveraar met een aardig karakter

Het Nationaal Militair Museum in Soesterberg is gelegen in een prachtig gebied, het oude vliegveld, omgeven door de heuvels van de Utrechtse Heuvelrug. Munitie-depots in het zand ingegraven. Nu een pronkjuweel voor de Nederlandse krijgsmacht, waar weinig kwaad wordt verteld over oorlog. Integendeel. Vaders komen er met zonen om naar vliegtuigen en tanks te kijken. Het is een duidelijk nationaal museum, maar deze lente is er ook wat ruimte gemaakt voor iets exotisch: de veroveringen van de Mongoolse krijgsheer Djengis en de dynastie die hij heeft gesticht. 'Het grootste rijk ooit!' heet het in ronkende reclametaal. Was het Britse koloniale rijk dan niet nog groter? Daar gaat het dus niet over.

Tussen het echte wapentuig een verzameling Boeddhistische vlaggen, zoals ook buiten al in groot getal te zien is. Meer de sfeer van ingetogen gebed dan van de krijgsman te paard. Afijn, we zagen Kublai Khan, de kleinzoon van Djengis Khan ook al uitvoerig in de serie over Marco Polo, als een ieuwsgierig man, die veel aandacht geeft aan zijn echtgenotes, maar meer nog aan mensen die hem wat nieuws vertellen, eerlijke en boeiende verhalen. Meer diplomaat dus dan krijgsheer.
In pracht en praal wordt achteraf nog eens reclame gemaakt voor kundige bestuurders en de veroveringen worden op de koop toe genomen.
Zij veroverden Baghdad in 1258, maar gingen even later ten onder aan de Mamelukken in 1260 bij de Goliath-bron; Ain Jalut. 25 jaar later gingen zij over tot de Islam, maar toen was het onheil voorde Arabische moslims al geschied en Baghdad en het kalifaat ten onder.
Aan de religieuze tolerantie en harmonie werd veel aandacht geschonken.

Zo her en der waren er nogal wat tulbanden te zien. Dit is een foto van een filmpje dat daar te zien was en vooral een vredelievend beeld schetste van de grote krijgsheren en bestuurders. De afbeelding lijkt heel veel op die van de jeugdige Mohammed die de Syrische monnik Bahira ontmoet, maar hier blijkt het toch echt te gaan om een ontmoeting van de Mongoolse heersers met een Arabische, of zeker moslim oude heer. De islamitische kunst komt duidelijk van deze gebieden. De Ilkhan hebben zich vooral in Iran gevestigd en ongeveer 1250-1350 daar een eigen rijk ontwikkeld.
De mooiste voorbeelden van die 'multiculturele maatschappij' is wel een set van religieuze voorwerpen, waar monnikenbellen naast kruisen staan. Even verderop ook Islamitische grafstenen. Mooie propaganda voor de goede kanten dus van de krijgsheren.