3-4 Februari 2012 was ik in Parijs voor een evaluatie van het Franse equivalent van het vroeger ISIM, Instituut voor de Studie van Islam en Moslim Gemeenschappen. De zondagmiddag kon ik gebruiken voor een bezoek aan de nieuwe afdeling van het Louvre,
L'art de l íslam (typische naam: nu wel Islam, maar zo'n 30 jaar geleden heette een initiatief nog
Institut du Monde Arabe. Men is ook hier aan het 'islamiseren geslagen. De kunst was vooral paleiskunst of uit de landhuizen and stadsvilla's van de zeer gegoeden. Veel glas dus, tapijten, taferelen voor prieeltjes, een enkele moskee-lamp, die ook elders gebruikt had kunnen worden.
De twee zalen zijn boven elkaar: de bovenste op het laatste binnenplein, met een schitterend soort tentdak er over heen.
Allemaal even prachtig en mooi geordend. Ruimte, leuke video's goede informatie. Maar helemaal niets over Indonesië of Zuidoost Azië in het algemeen. Hadden of hebben ze daar niets over? Weten ze dat niet? Is dat dan echt zo onbelangrijk?
Mooiste plaatje vond ik wel dit Perzische tuinprieeltje op tegel met die dames met nogal spleetoogjes: toch wel wat Uzbekistan of Turkmenistan?
Ik ben ook nog de Notre Dame binnengelopen. Helemaal het juiste moment, want juist op zaterdag 2 februari waren 10 kollosale klokken gewijd. Ze stonden nu nog binnen in een overvolle Notre Dame. De allergrootste, vooraan in de rij van de klokkenmaker uit Asten. De rest kennelijk van Franse makelij. Ik kwame binnen bij een soort avond of vesperdienst met een wat onwennige en verlegen Afrikaanse priester die de heel grote menigte toesprak. Nadat die dienst was afgelopen ging de overvolle kerk meteen de klokken bewonderen, tot we er uit weg moesten omdat er een Spaanse dienst zou beginnen. Zo wordt ook die grote Parijse kerk multicultureel.
Onderste regel:
Eijsbouts Astensis me fecit...
