De avond van die tweede dag brachten wij in kleine groepen door bij families. Wij gingen met twee zestigers (Paule en ikzelf) en vier dertigers naar een jong gezin met twee kinderen. Zij had de religieuze middelbare school gedaan, goed in religie getraind dus. Maar was toen naar een opleiding tot scheikundelerares gegaan. Hij had theoretische natuurkunde gestudeerd, was gepromoveerd in de VS (Houston) en had een aanbieding van Groningen gehad als postdoc, maar zat nu bij een goede universiteit in Istanbul. Vervoer naar het werk is een veel voorkomend thema. Weinig auto's in deze wijk met alsmaar apartementen, waar ook weinig parkeerplaatsen zijn. De vrouw werkt nu niet, vanwege de hoofddoek en een beetje voor de kinderen. Dat vinden wij redelijk absurd, dat van die doek door voor- en tegenstanders zo'n sjibbolet wordt gemaakt. Een teken of je al dan niet (goede) moslim bent. Om daar nu een hele levens-stijl voor op te geven, dus geen betaalde werkkring e.d. vinden we eigenlijk te gek. Zeker omdat het niet eens met zoveel woorden in de Koran staat. Overigens hadden zowel de vrouw als de man een fantastisch bekeringsverhaal, over hoe zij tijdens een technische mwetenschappelijke studie getroffen waren door het voorbeeld van Gülen dat je een moderne weteschapper mag zijn en toch het oude geloof als inspiratiebron voor je leven houden.
In de geschriften van Gülen las ik her en der ook wat sneren naar de westerse vrouwen-emancipatie, die niet bepaald bewijs gaven van veel begrip. Ach, hij is 74, altijd in Turkije geleefd en lang als imam van een nette staatsmoskee?
Overigens is die Gülen-club geen homogeen of strak georganiseerde club. Gurkan Celik, is onze organisator en hij is ook de directeur van de Dialoog-Akademie. Zijn vrouw werkt al zo'n kleine 20 jaar bij de politiek van Brabant, nu in een kaderpositie. Zij is zelfstandig, zelfbewust, draagt geen hoofddoek, doet wel in deze groep mee. Zo dramatisch vrouw-onvriendelijk is het dus niet allemaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten