Is afkicken van religie ook wel eens goed? Of: Helpt een tijdje communisme en atheïstische propaganda bij religieus fanatisme?

Deze week was in de Albanese ambassade in Den Haag een lezing door Esther Struykmans, dominee in Groningen. Zij deed ook aan master Midden-Oosten studies. Voor haar afstuderen in 2011 was er geen gelegenheid voor moslim-christen relaties in de Arabische wereld vanwege de politieke onrust. Zij ging zes weken naar Albanië en interviewde een aantal mensen. Na een zijd lang in Libanon gewerkt te hebben viel haar de goede relaties tussen religies op.
Er zijn nogal wat christen-moslim relaties, zelfs geheel gemengde families. Beide groepen zijn even rijk of arm. Religie speelt volgens haar een gerine rol in de politiek (ook goed voor vermindering van spanningen tussen religies!). Het is geen cultuur om elkaar de provoceren over religie. Albanezen zijn in het algemeen nogal nuchter.
Eigenaardig vond ik de positieve  opmerkingen over de eerwraak: die is zo streng dat ze zelden hoeft te worden toegepast en geeft vooral meer veiligheid aan vrouwen.

De bijeenkomst was in een gebouw waar de benedenverdieping geschikt is voor culturele manifestaties. Links van  de spreekster een schilderij waarop een man in traditionele Albanese kleding zichtbaar is.
Volgens de officiele statistieken die Struymans citeerde, is 70% moslims, met een stevige minderheid voor Bektashi moslims, 20% orthodox en 10% katholiek Maar bij de bijeenkomst, waar ook nogal wat in Nederland wonende Albanezen waren, werd vooral benadrukt dat heel veel mensen a-religieus zijn. Bijna nergens in de communistische wereld was tussen 1950-1990 de atheïstische propaganda zo heftig als in Albanië. Maar ja, nu is Albanië toch al wel weer lid van de OIC: Organization of Islamic Cooperation. Sommigen vonden de conclusies van Striykmans toch wel rooskleurig.
Toch blijft het een heldere vraag: is afkicken zo af en toe voor een land of een mens ook wel weer eens goed voor open relaties?