Deze week kwamen wij in Gorssel terecht, waar we MORE zagen, het Museum of Realistic Art. Geen abstracte kunst maar dus echte mensen nageschilderd, of dode vissen, of kapotte standbeelden uit de Grieks-Romeinse tijd (Willink). Iemand had zelfs al meer dan 4000 zelfportretten gemaakt, waarvan er een 100 te zien waren. Allemaal erg verschillend, dus kun je je afvragen wat 'realistisch' nu echt betekent, maar wel mooi om te zien.
Gorssel had een stadhuis, een burgemeester, wethouders: was dus een eigen gemeente. Dat is nu Lochum geworden, dus was het gemeentehuis over. Dat is mooi gerestaureerd en een vele malen grotere ruime en lichte kunsthal is er achter gebouwd met een grote parkeerplaats die om 13.00 al helemaal vol stond. Succes dus.
De plaatsing van het gebouw is niet zo spectaculair als Voorlinden in de duinen van Wassenaar, maar het is wel een heerlijk gebouw om een tijdje in rond te lopen. De mooiste foto van de vast collectie komt niet van de mooie schilderijen van Willink, Charley Toorop, Pyke Koch en andere 'realisten' maar van dat mooie houten beeld, dat af en toe met het hoofd links en rechts gaat kijken.
Er was op de bovenverdieping een speciale overzichtstentoonstelling van Herman Gordijn, die afgelopen mei is overleden, op 85 jarige leeftijd. Op de film die er ook is (het museum volgt de traditionele patronen van de Nederlandse musea: vast-tijdelijk, groot restaurant, mooie trappen, catalogus en filmpjes over de kunstenaars, goede parkeergelegenheid), zagen we de 85-jarige nog steeds druk bezig met het verwerken van zijn objecten. Ga dus gewoon maar door met werken en de kwaliteit van het latere werk is niet minder.
Gordijn houdt niet van het klassieke ideaal van jeugdige schoonheid. Zijn vrouwenfiguren zijn in die zin zelfs uiterst lelijk. Hij wil huid schilderen, waaraan juist zoveel van belevenis te zien is. Oudere huid heeft al heel wat meer meegemaakt. Travestieten komen nogal veel voor een omdraaien van de rollen. Boven staan Arnon Grunberg die een prostituee draagt, bijna eruit ziende als een monstrum-monstrans, stralend dat dus wel.
De drie gratieën: hoppelende mannen van toch al zekere leeftijd en postuur: parodie, zoals zij huppelen op die bloemen.
En dan in zijn laatste werk, de rollen helemaal omgedraaid. Duidelijke refo-dames met de juiste hoedjes bekijken een stevig geschapen heer op pumps, bij de Anmsterdamse grachten. Verrukkelijke tentoonstelling!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten