Utrecht bouwt een tweede centrum opnieuw. Het oude Hoog Catharijne staat aan alle kanten in de steigers. Twee nieuwe gebouwen zijn nu klaar gekomen: de twee witte torens van het stadskantoor naast de grote hal van het station. De torens kun je zien als de verdubbeling van de oude Domtoren en de nieuwe stationshal als publieke ruimte die de oude Dom voor een deel vervangt als ontmoetingsruimte. Je kunt er vrijelijk op een piano spelen, afspreken met vrienden. Je moet er even je weg in zoeken maar er zijn drukke en gehaaste eetgelegenheden voor wie snel door moet. Wie zijn tijd moet zien door te komen kan er in rustiger restaurants terecht.
Van het golvende dak zijn op afstand veel mooiere foto's te maken. Maar zo komt het nog op mij over als een wat erg grote onbestemde ruimte met allerlei winkeltjes, borden, toe- en uitgangen waarin je je weg makkelijk kwijt kunt raken, eerder een marktplaats om te verkennen dan een efficiënt ingerichte weg naar je bestemming (veelal een spoor beneden of de weg naar de stad, die nog aangelegd moet worden.
Aan de kop van de Kanaalstraat stond een oud badhuis, rond 1910 gebouwd. Dat werd begin jaren 1970 een moskee en na heel lang vergaderen, sparen, geruzie, is hij nu eindelijk geopend. Officieel zou dat op 15 mei gebeuren door premier Mark Rutte samen met Tayyip Erdogan, de Turkse president. Maar er kwamen toen zoveel conflicten bij elkaar (Turks-Nederlands journaliste Ebru Umar werd in April vastgehouden in Turkije omdat ze kritiek had op Erdogan; verschillend inzicht over Koerden, strijd tegen Assad dan wel IS) dat burgemeester Van Zanen bij de opening was: graag toch ook wel de politieke leiding erbij want scheiding van kerk en staat hoeft niet zo in de meeste varianten van de Islam.
Hier de nieuwe Ulu-moskee met links op de achtergrond nog het oude badhuis, waarop in April-Mei nog het bord TE KOOP stond, maar dat is nu weg: dit gebied grenst meteen aan het nieuwe stadshart.
Bijzonder aan de Ulu-moskee is dat de begane grond een modern ingericht restaurant is dat zich zich richt op alle bezoekers van de rijk geschakeerde wijk Lombok, waarvan de kanaalstraat de centrale route is. Laatste nodigden Tessel Pollmann en Pram Sutikno ons daar uit voor een lunch.
Tessel heeft meer liefde voor schrijven dan voor koken. Bakken vindt ze fantastisch, maar zoveel groenten en vlees bijeen brengen, zoveel kruiden erbij en zo'n rijke tafel neerzetten als de Ottomaanse keuken kan: laat dat maar aan de mensen van de Ulu moskee over. Tessel schreef over de Utrechtse maliebaan en het geld van de Mussert-mensen, heeft nu weer een boek klaar over de middenklasse van Nederland en werkt alweer aan een nieuw boek over de gemeente-ambtenaar (de mensen in die kolossale witte dubbeltoren die je van hieruit ook kunt zien). Wie schrijft blijft!
Pram Sutikno, ja, nog in heel goede conditie, de oud-bibliothecaris van het Leidse KITLV.
Wat wij in dat grote restaurant zo mooi vonden is de geringe aandrang van het personeel: je kunt er rustig een half uurtje doorpraten, ze laten je met rust alsof je thuis zit. Niet om de vijf minuten iemand die komt vragen of je nog wat nodig hebt.
Heel bijzonder was de tafel naast ons, een Turkse vrouw van rond de 50 met haar zoon die het syndroom van Down heeft. Zij genoten van de rijkelijke keuze (en vonden het ook niet erg dat het allemaal wel wat was afgekoeld) en steeds weer kwamen kennissen aan de tafel ook nog een praatje maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten