Iconen

25 September ga ik beginnen aan een cursus iconenschilderen, in Bunnik. Vandaar dat ik me een beetje oriënteer door boeken te lezen. Er was een mooi boek van Eva Haustein-Bartsch met een zeer feitelijke inleiding en mooie voorbeelden van het grote museum in Recklinghausen, waar ik dus een keer naar toe moet. Dan was er een boek van een aantal Deense vrouwen die vooral op hout, verf, kwasten, procedures e.d. ingaan: Iconen schilderen (Uitgeverij Tirion Art, Baarn).
Het meest curieus vond ik een boekje van een Alfred C. Bronswijk, dat overal de protestantse dominee uitstraalt: andere kerk, beeldenrijk, wordt hier positief benaderd, maar is toch wel erg anders.

Ieder tak van het christendom heeft zo zijn eigen sterke kanten: Katholieken hebben 'talent van organisatie en autoriteit'.  De protestanten 'ethiek en rationaliteit' en de 'orthodoxe volkeren, Rusland en Byzantium in het bijzonder, de gave om de schoonheid van de geestelijke wereld te aanschouwen'.  Dat deed me denken aan een ontmoeting tussen de hoogleraar oecumenica Henk van der Linde die een jonge russische orthodoxe student theologie (in Finland) ontmoette zo rond 1968 in Nijmegen. Hij ging meteen in de aanval: waarom die rothodoxen zo met die liturgie in het kerkgebouw bezig bleven en zich van politiek en de wereld eromheen verre hielden. Wij hadden medelijden met die man die bijna niets terug kon zeggen (als hij het Engels al begreep) en zouden graag wat van zijn belevingswereld willen zien. Maar ja, dat was de Wereldraad en de oecumenische beweging toen vooral: een nieuw geëngageerd christendom en een stevige politieke agenda voorschotelen. En dat als nieuwe eenheid opleggen. Dat is dus niet gelukt. Bronswijk is sympathieker, maar alsof het toch niet echt van harte gaat. Hij kust de iconen nog niet.