De kaarten en kerst- en nieuwjaarswensen stromen binnen en het wordt dus tijd om zelf ook de balans op te maken. Vroeger (begin jaren 50) waren de oudere broers en zussen bezig met het opmaken van de balans voor een aantal bedrijven. Schokkend jaar of niet? Twee familieleden stierven: onze zwager Nic Tesselaar en mijn zus Anneke: resp. 86 en 75, mooie leeftijd, maar sterven is geen routine en zeker geen gelukkige of gelukmakende gebeurtenis. Bij beiden was het einde ook niet bepaald glorieus. Karl Rahner schreef in de jaren 1950 een artikel naar aanleiding van de dood van zijn vader, waar hij er mooi op los filosofeerde: achteruitgang van het lichaam en vrijmaking van een groeiende geest. Ik vond dat toen al wereldvreemd. Het leven is vaak heel erg mooi, maar de dood zelden een mooi slotaccoord.
Maar er kwam ook wat voor terug: Diemer (rechts) werd 1 juni geboren en Maud op 28 september. Ook niet zonder enige moeite en pijn, maar die zijn alweer bijna vergeten. Ze groeien op als mooie babys. Diemer is al echt veel groter dan het hier lijkt.
Paule werd op 15 december 70 jaar en Karel was dat in januari al geworden. Wij waren 40 jaar getrouwd, dus in verschillende opzichten een kroonjaar. We hebben het iedere dag gevierd, een aantal keren in kleinere kringen. Heel mooi was het gisteren bij een wandeling op de Leusderheide. Floris en Stijn dragen hun kinderen op het hart en ze staan of zitten allemaal op de oude zandheuvel.
Ja, wat valt er verder nog te melden van dit genadejaar? We maakten enkele bescheiden riezen, de grootste was die van twee weken naar Portugal: rijkdom aan 16e-18e eeuwse abdijen en paleizen, mooie natuur, soepel lopend land, waar je de resatnten van de islamitische overheersing echt heel goed moet zoeken. Indrukwekkend was zeker ook opnieuw de Provence met de rijkdom van Avignon, waar we een weekje waren in de lente. Later zagen we op TV de serie over de Borgia's: gewone politieke leiders van die tijd, ook al waren ze paus en kardinaal: vuile streken, machtsmisbruik. Ook met Nederlandse recente kerkgeschiedenis waren we de laatste tijd nogal eens bezig: hoe zo'n machtig instituut als de
Romana in Nederland kon wegglijden tot een in zich zelf gesloten, mokkend instituut. En dan daartegenover die grote ontwikkeling in de Indonesische katholieke geschiedenis, waar Karel nu 12 van de 15 hoofdstukken van af heeft. Naast HOVO-cursussen en zo nog eens wat andere lezingen hield dat ons intellectueel ook wel bezig.
Iedereen, familie, vrienden, onbekenden die dit lezen: een mooie cyclus van feestdagen en een gezond 2013 toegewenst!
Karel Steenbrink en Paule Maas
Geen opmerkingen:
Een reactie posten