Zakopane

Voorlaatste stopplaats tijdens onze 11-daagse trip naar en door Polen was de zuidelijkste stad, Zakopane. Wintersport en vooral ook rustige vakantieplaats voor rijken, intellectuelen, schilders en dichters. Dat was duidelijk te zien aan de prachtige grote houten huizen die het straatbeeld domineren.

We hebben er op terrsajes gezeten, gewandeld, maar vooral ook zijn we met een kebalbaan naar boven gegaan, van ca 880 meter naar 1990 meter om even de hoge berglucht te proeven. Paule vond het in de staan-coupé aanvankelijk wat onprettig en keek wat angstig, maar het viel uiteindelijk allemaal wel mee.

De rit duurde ongeveer 10 minuten.

Boven aangekomen krijg je dan op het eerste gezicht een rustig landschap te zien, maar al gauw blijkt dat behoorlijk druk is op de smalle paden. Wij hebben ons proberen voor te stellen hoe het is om hier in de winter te gaan skiën. We hebben er wat gelopen. En zagen dus dat Johannes Paulus II hier ook ooit geweest is.

Is hij nou toch met zijn lange vinger aan het wijzen hoe het moet: dat de bergen God moeten prijzen? In het Latijn geschreven. Hij ziet er niet supervriendelijk uit, maar het is ook een hele trip naar boven, al zal hij het ook wel per kabelbaan hebben gedaan.

Dit mooi stroompje, waarlangs we naar ons hotel zijn teruggelopen, deed ons denken aan dat schone water langs het filosofenpad van Kiyoto, waar we einde 2014 waren. En natuurlijk de Kromme Rijn, wel vuiler en breder, die vlak bij ons huis in Utrecht stroomt.
Er was vlak bij ons hotel ook een mooie houten kerk, waarschijnlijk nog van voor de communistische periode, jaren 1920 of 1930, helemaal van hout en in stijl met de luxe huizen van Zakopane. Mooie stad met allure!