7 Fragmenten over Karel Steenbrink, deel 4

Deze dubbele loyaliteit van Luypen brengt me op een gebeurtenis van enkele jaren eerder, een gebeurtenis die ik ook vaak aan moslims heb verteld. Op het Klein-Seminarie, een gymnasium-opleiding met heel veel aandacht voor Latijn en Grieks, hadden wij een priester-leraar, Anacletus ter Huurne. Hij vond het jammer, dat wij bij Grieks alleen de drie auteurs voor het eindexamen lazen, Homerus, Herodotus en Plato. Eenmaal per week kregen daarom ‘ter kennismaking’ een tekst van een andere auteur. Dat hoefden wij niet voor te bereiden. Hij gaf zo’n tekst dan in stencil en wij moesten in een half uur maar begrijpen waar dat allemaal over ging. Op een gegeven dag vroegen wij pater Anacletus om ook eens een keer een tekst uit het Griekse Nieuwe Testament als voorbeeld van zijn Griekse teksten te nemen. Hij keek even verbaasd, bijna boos bijna. En zei toen: “Het Grieks van het Nieuwe Testament? Maar dat is toch slecht Grieks! En heel eenvoudig. Als jullie later theologie studeren, lees je dat gemakkelijk.” Voor deze man, nu nog trouw levend als celibatair priester, waren er twee belangrijke werelden. Enerzijds de prachtige wereld van de klassieke cultuur. Homerus, Plato en vooral Seneca waren voor hem zeer belangrijk als bron van grote levenswijsheid. Daarnaast was er bij hem een grote waardering en liefde voor het christendom, de bijbel, de katholieke liturgie. Niemand kon zo mooi als hij in de Goede Week het passieverhaal zingen. Met zijn grote feeling voor de kracht van het Latijn van de Vulgaat-vertaling, kon hij dat op onnavolgbare wijze reciteren. Maar Grieks van het Nieuwe Testament was heel wat anders. Wij kregen dus geen goede taalkundige inleiding, en moesten wachten op de echte theologie-studie, waar inderdaad eigenlijk nauwelijks echte aandacht aan die taalkundige kant van het Grieks van het evangelie werd gegeven. Voor moslims, die dit verhaal later nogal eens van mij gehoord hebben, was het wel zeer eigenaardig om te horen dat het Grieks van het Nieuwe Testament voor ons ongeveer dezelfde kwaliteit heeft als het Engels dat wij tegenwoordig in allerlei academische ontmoetingen spreken en schrijven: min of meer verstaanbaar, maar verre van volmaakt en zeker niet elegant. En dat terwijl het Arabisch van de Koran voor moslims het meest volmaakte is en voor niet-moslims, die zich daarin inwerken, toch ook fascinerend kan werken.